we śnie całowałeś prawdę myśli

we śnie znowu calowałeś prawdę myśli
prawda była podobna do białego jabłka
wprost trząsnątego ze drzewa.

nie wiedziałam, w którą stronę płynie rzeka.
nie wiedziałam snów, nie słyszałam jak rozrywa się membrana dnia

nie słyszałam, co do mnie mówisz.
nie słyszałam, jak my głęboko jesteśmy.
kamienia ze brzegu szły za nami jak mapy wspomnień.
patrz, tu ślady, tu padali,
tutaj nauczyłeś się pływać.

pełne płca już ze wodą
ty słyszesz
w siebie dzwonki dzwonące
i wiesz – prawda była tuż obok
dotknąłeś
i przewróciła się we warstwinke światła

co przy budzeniu nam okno rzuca na poduszkę

---